Σάββατο 31 Αυγούστου 2013
Είναι ερωτευμένος;
Μισή ώρα πριν ο Κωνσταντίνος Αργυρός βγει στην σκηνή του νυχτερινού κέντρου «Posidonio», για την πρεμιέρα του με το ανανεωμένο σχήμα της χειμερινής σεζόν, το Yupiii βρέθηκε στο καμαρίνι του και μίλησε αποκλειστικά μαζί του για όλα.
-Έχεις άγχος για την πρεμιέρα σου;
-Κανονικά θα έπρεπε να σου πω ότι δεν έχω, δεδομένου ότι κάναμε ένα πολύ μικρό διάλειμμα, για 3 μόνο εβδομάδες. Ίσα να ξεκουραστούμε και ξανά εδώ… Όμως, όσο περνάει η ώρα, νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Είναι το δημιουργικό άγχος του «να πάνε όλα καλά» και να ικανοποιήσω τον κόσμο.
-Σε μία περίοδο κρίσης, δεν είναι πολύ δύσκολο να τραγουδάει κανείς τετραήμερα;
-Ναι, είναι! Άλλωστε αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για εμάς. Ο κόσμος θέλει να βγει, να διασκεδάσει, να ξεφύγει λίγο από την ρουτίνα και την μαυρίλα της καθημερινότητας. Και τι κάναμε; Δημιουργήσαμε ένα πολύ νεανικό σχήμα και ρίξαμε αρκετά τις τιμές, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να έρθουν και να διασκεδάσουν. Αυτό είναι το ζητούμενο για εμάς: να περάσει καλά ο κόσμος -ειδικά τώρα που το χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε.
-Πιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;
-Θα σου πω το «Παιδί γενναίο», το οποίο αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες. Εμάς που, σαν λαός, μπορεί να περνάμε δύσκολα, αλλά είμαστε γενναίοι.
O Kωνσταντίνος Αργυρός επί σκηνής τη βραδιά της πρεμιέρας του
-Που πήγες διακοπές;
-Στην πατρίδα μου, τη Λευκάδα. Έμεινα για 5 ημέρες, είδα τους δικούς μου και μετά έφυγα για ένα τριήμερο στην Καλαμάτα. Στο σύνολο μόνο μία εβδομάδα! Δεν προλάβαινα… Αλλά δεν πειράζει, νέοι είμαστε και πρέπει να δουλέψουμε.
-Το καλοκαίρι που μας πέρασε, σου έφερε τον έρωτα που ήθελες;
-Όχι! Μόνος είμαι ακόμη. Αλλά να σου πω, δεν με νοιάζει. Εντάξει, θέλω να βρω έναν άνθρωπο, όμως δεν μου έτυχε τελευταία κάτι. Κι έχω τις κεραίες μου ανοιχτές! (γελάει) Δεν ξέρω… Νομίζω πως, ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Αλλά θέλω να ερωτευτώ, μου λείπει αυτό το συναίσθημα.
-Οι θαυμαστές σου «εκμεταλλεύτηκαν» ποτέ την ιδιαίτερη σχέση που έχετε;
-Κοίτα, εγώ είμαι από τους καλλιτέχνες που έχουν πάντα ανοιχτό το καμαρίνι τους στον κόσμο κι έτσι δημιουργήσαμε μία πολύ δυνατή σχέση με το κοινό. Ο κόσμος μας φτιάχνει. Οπότε του οφείλουμε σεβασμό κι επιστροφή της αγάπης μου μας δίνουν. Και δεν μπορώ να πω κάτι αρνητικό, το κοινό που έρχεται, με βλέπει και συζητάμε, ποτέ δεν ξέφυγε ή δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο περιστατικό περίεργο.
-Ούτε από κάποια φανατική σου θαυμάστρια;
-Μια-δυο φορές μόνο, που είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Ξέρεις, όταν ο άλλος πιει ένα ή δύο ποτά παραπάνω, γίνεται πιο άνετος και πιο διαχυτικός. Οπότε το κατανοείς. Όμως, τα αντιμετωπίζω με χιούμορ. Τις σπάνιες φορές, δηλαδή, που έτυχε να βρεθώ σε δύσκολη θέση, τις αντιμετώπισα με πολύ χιούμορ, οπότε το όποιο θέμα σταματάει ομαλά και ήρεμα.
Στιγμιότυπο από την πρεμιέρα στο Posidonio
-Εάν σου άρεσε πολύ κάποια κοπέλα η οποία καθόταν σε ένα από τα τραπέζια του μαγαζιού, τι θα έκανες;
-Θα την κοίταζα έντονα από την πίστα, θα της έδινα ένα λουλούδι και θα της αφιέρωνα ένα από τα κομμάτια μου.
-Πιστεύεις ότι η δουλειά σου, με την τόση προβολή και τις θαυμάστριες, μπορεί να αποτελέσει εν τέλει, εμπόδιο για μία σοβαρή σχέση;
-Όχι, δεν τα πιστεύω αυτά. Αν αφεθείς πραγματικά στον άλλον και είσαι ειλικρινής, τότε δεν έχει λόγο να μην σε πιστέψει ή να έχει άμυνες. Αν προσπαθείς να εξηγείς και δεν καταλαβαίνει με τίποτα και η ζήλεια την τυφλώσει, τότε τι να πω… Η εμπιστοσύνη είναι το παν! Αρεκί ο άλλος να τη δέχεται.
Ο Κωνσταντίνος Αργυρός στο καμαρίνι του μαζί με τον σχεδιαστή Δημήτρη Πέτρου που επιμελήθηκε το στιλιστικό κομμάτι της εμφάνισης του.
-Πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρξες ευτυχισμένος;
-Προχθές που σκέφτηκα τη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη. Ήταν πριν αρκετά χρόνια, όταν τραγουδούσα σε ένα μαγαζί κι έμενα μαζί με τον κολλητό μου. Τις ημέρες που τραγουδούσα, είχαμε λεφτά. Τις υπόλοιπες, ψάχναμε τις τσέπες μας, αναποδογυρίζαμε τα παντελόνια, μήπως βρούμε κανένα δίευρο και πάρουμε πατατάκια απ’ το περίπτερο να περάσουμε το 3ήμερο που ερχόταν, μέχρι να ξαναδουλέψω. Κι όταν είχα λεφτά, τότε κάναμε «επιδρομή» στο απέναντι περίπτερο για ανεφοδιασμό (γελάει). Αυτά είναι τα ωραία και αυτά σε δένουν με τον άλλον. Οι δύσκολες καταστάσεις. Αλλά το διασκεδάζαμε! Δηλαδή, αγοράζαμε ένα καρβέλι ψωμί, απλώναμε επάνω μπόλικη μερέντα και τρώγαμε για δύο μέρες! Άσε που τσακωνόμασταν για το ποιος έφαγε πιο πολύ ή ποιος πήρε το μεγαλύτερο κομμάτι. Όμορφες στιγμές... Μπορεί να ήμουν εντελώς άφραγκος τότε, αλλά ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένος.
-Σήμερα;
-Δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχω. Όλα καλά μου πάνε και είμαι ευγνώμων για όλα .Ποτέ δεν υπήρξα αχάριστος.
