Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013
«Ήμουν υιοθετημένη και δεν εντάχθηκα ποτέ στην οικογένεια»
Η Άση Μπήλιου μίλησε στο JOY του ΣΚΑΪ και τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου για τα παιδικά της χρόνια, την ιδιαίτερη σχέση με την οικογένεια που την υιοθέτησε και πώς η ίδια βίωσε την απώλεια των θετών γονιών της, ενώ ξεκαθάρισε τη γνώμη της για τον γάμο και τα παιδιά.
Για την εποχή που έφυγε ο θετός πατέρας της από τη ζωή, η γνωστή αστρολόγος είπε: «Ακόμα και αν δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το γεγονός, τη στιγμή που συνέβαινε, αυτό που θυμάμαι είναι η έλλειψη μετά. Αυτό άλλαξε! Επίσης, έχεις να διαχειριστείς μια μητέρα, που είχε χάσει το μοναδικό της στήριγμα, τον άντρα της, είχε να μεγαλώσει ένα παιδί μόνη της, που τότε ήμουν 9 χρονών, και συν τοις άλλοις το παιδί αυτό είναι υιοθετημένο», ενώ τόνισε: «Έχει διαφορά αυτή μου η ιδιότητα, τουλάχιστον σε μένα. Δεν ένιωσα ότι εντάχθηκα ποτέ στην οικογένεια. Τη στιγμή που έφυγε ο πατέρας μου, ταυτόχρονα κόπηκαν και οι γέφυρες με την οικογένεια του μπαμπά. Από τη στιγμή που πεθαίνει η μαμά, κόβονται και οι γέφυρες με την οικογένεια της μαμάς. Δεν υπήρχε αυτή η αποδοχή. Η οικογένειά μας ήμασταν οι τρεις μας. Όταν πέθαναν οι δυο τους, έμεινα μόνη μου».
Σχετικά με το πώς βίωσε τον θάνατο των θετών γονιών της, η Άση Μπήλιου παραδέχτηκε: «Το να βρίσκεσαι ξαφνικά μόνος σου σε αυτή τη ζωή και να μην έχεις κάπου να αποταθείς δεν είναι και το πιο ευχάριστο. Είσαι παιδί ακόμα, είχα μόλις μπει στο πανεπιστήμιο. Δεν ήξερα τι μου γινόταν, αλλά τα έμαθα όλα! Δεν χάρηκα τη ζωή, αλλά επιβίωσα».
Μάλιστα, η ίδια συμπλήρωσε: «Δεν έψαξα ποτέ τη βιολογική μου οικογένεια. Μόνο κάποια στιγμή αργότερα το σκέφτηκα από περιέργεια πιο πολύ, αλλά δεν με ενδιέφερε. Οι άνθρωποι να είναι καλά, τους ευχαριστώ που μου έδωσαν το δώρο της ζωής, αλλά και που με έδωσαν σε αυτή την οικογένεια που με λάτρεψε».
Τέλος, η Άση Μπήλιου εξομολογήθηκε τους λόγους που δεν προσπάθησε να κάνει τη δική της οικογένεια μέχρι σήμερα: «Δεν προσπάθησα. Δεν ήμουν ιδιαίτερα φίλη των νυφικών και των γάμων. Αυτό που ήθελα ήταν να περνάω καλά και να έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπάω. […] Ακόμα δεν θέλω να κάνω δικό μου παιδί. Το μεγαλύτερο άγχος μου δεν είναι αν θα γινόμουν καλή μητέρα, αλλά φοβάμαι πάντα μη συμβεί το ίδιο σενάριο, που βίωσα εγώ, σε ένα άλλο παιδί. Αν ο σύντροφός μου ήθελε ένα παιδί, θα τον άφηνα ελεύθερο. Ούτε ο γάμος με ενδιαφέρει καθόλου…».
