Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Πριν από λίγες μέρες, πήγα στον ενδοκρινολόγο για το καθιερωμένο τσεκάπ θυρεοειδούς, ορμονών και άλλα γεροντίστικα – με την καλή έννοια πάντα, γλυκέ Ψινάκη. Με κοίταξε γελαστά-γελαστά (παραπάνω απ’ όσο χρειαζόταν). «Είχες και γενέθλια τις προάλλες έμαθα» μου είπε και το χαμόγελο πλάτυνε κι άλλο. «Ε, τώρα που μπήκε το 4 μπροστά στην ηλικία, θέλει προσοχή στη διατροφή, Ναταλάκι, ε; Μην ξεχνάς τα χάπια για το θυρεοειδή, όχι πολύ αλάτι, όχι τηγανητά, όχι ζάχαρη, όχι ψωμιά, όχι λιπαρά, όχι αλκοόλ...».
Στο επόμενο «όχι» που θα άκουγα θα γινόμουν βίαιη απέναντί του, θα τον έδερνα, μα το Θεό σας λέω, και την άλλη μέρα το Star θα έκανε πάρτι προς τιμήν μου! Πήγα σπίτι, τάισα τα σκυλιά (αυτά τρώνε τον αγλέουρα και καρφί δεν τους καίγεται), μετά έπαθα κρίση μαζοχισμού. Πήγα στην κρεβατοκάμαρα και ξέθαψα από την ντουλάπα όλα τα στενά τζιν που λάτρευα πριν από έξι χρόνια και αρνιόμουν πεισματικά να πετάξω.
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ να τα βάλω. Μπήκαν. Μέχρι τα γόνατα. Μετά το χάος. Λοιπόν to make a long story short. Τίποτα δεν είναι το ίδιο στα 20 και στα 40. Αλλά και τίποτα δεν πρέπει να είναι το ίδιο. Μου πήρε καιρό να μάθω να απολαμβάνω όσα μου δίνει αυτή η καινούργια δεκαετία, αλλά τελικά δεν θα κουραστώ να το λέω συνέχεια: Όλα είναι στο μυαλό. Όλα. Ό,τι του δίνεις, έτσι συμπεριφέρεται. Δώσ’ του αρνητισμό, γκρίνια, μιζέρια, απογοήτευση. Ε, αυτά θα πάρεις.
Στα 20, μπορεί να έμπαινα σε τζιν Νο 27, αλλά, από την άλλη, κανείς δεν με έπαιρνε ιδιαίτερα σοβαρά, έτρωγα τη μια χυλόπιτα πίσω από την άλλη, μουρίτσα ψιλοχάλια, δεν είχα πετύχει τίποτα επαγγελματικά, ερωτικά δεν καταλάβαινα πού μου πάνε τα τέσσερα κι άλλα ακόμα, πού να σας τα λέω... Τώρα, ξέρω ότι η κοιλίτσα μου κι εγώ θα πορευτούμε μαζί κι αγαπημένες (αρνούμαι να λιμοκτονήσω, γιατί είμαι παρουσιάστρια και όχι μοντέλο), είμαι χαρούμενη που τα τζιν βγαίνουν και σε 30 και σε 31, λατρεύω τις εκπομπές μου και τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω και τα πάω με τη Ναταλία καλύτερα παρά ποτέ.
